۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۴ :: ۲۰ مهٔ ۲۰۲۵ :: ۲۳ ذیقعدهٔ ۱۴۴۶
گوی خبر- به نقل از پرتو جنوب، شنیدن روایت‌های متعدد و موارد مستند و مشابه آن، در خصوص بی تفاوتی‌های اجتماعی و «احساس نداریِ» ژاپنی‌های خیلی «نایس»!، بعنوان «مُلک» و «ملتی» که برخی‌ها هر وقت اسمش را می‌شنوند، به فکرش می‌افتند و یا بر زبانش می‌رانند، آب از لب و لوچه شان جاری می‌شود، نمی‌توانند جلوی منقلب شدن خودشان را بگیرند و مرتب هم آرزو می‌کنند روزی به آنجا و سرزمینِ شخصیت‌های «سریال ساخته»ی آن را از نزدیک تماشا کنند!، آن هم توسط دوربین و نوشتار‌های هموطنان ایرانی ببینند و لذت ببرند!پ
نمی‌خواهم و دوست هم ندارم نقاط مثبت و یا پیشرفت‌های مادی و ظاهری ِدیگران را انکار و یا عیب‌های خودمان را بپوشانم. گاهی، اما آرزو می‌کنم کاش زمینه‌ای فراهم می‌شد «همه»ی اتباع کشورم، اعم از بزرگ و کوچک، خواص و عوام، مسئولین و مامورین و..، یک تُکِ پا می‌رفتند همان جایی که آرزویش را داشته‌اند. نیویورک، لندن، پاریس، توکیو، پیونگ یانگ و..، می‌دانید چرا؟!..، چون یقین دارم وقتی می‌رفتند و از نزدیک ایامی را با آنها می‌چرخیدند، تازه متوجه می‌شدند که هیچکدام در فرهنگ، تمدن، آداب انسانی، نگاه آرمانی، احساس مهربانی و همنوع دوستی و.. به گَردِ پایشان نیز نرسیده و نمی‌رسند!
راستی فیلم اعترافات برخی هموطنان ایرانی که در کعبه‌ی آمال و آرزوهایشان، یعنی غرب و شرق، با چه مشقات و مشکلاتی دست به گریبان گردیده و بالاجبار برای اینکه جلوی «در» و «همسایه» و فامیل و اقوام «کم» نیاورند، آنجا مانده و به شغلِ روزمزدی در سرویس‌های بهداشتی، نگهداری و تعویض پوشک سالمندان و یا فروش «تَن» و «جسمِ» خود مشغول گردیده‌اند را دیده‌اید؟!.. آنهایی که حتی حاضر به تعبیر خودشان «غسل تعمید» و پذیرش تمام ذِلت‌ها شده‌اند ولی همین چند روز قبل عده‌ای از آنها توسط دولت آمریکا بدون آب و غذا و هیچگونه توضیحی اخراج شدند و به جزایر دور دستِ پاناما و احتمالا گوانتانامو، تبعیدشان نمودند!
ما و شما آزادیم همان گونه که می‌خواهیم، البته با رعایت چارچوب‌های ملی، مُلکی و مذهبی، زندگی کنیم. یادمان، اما باشد حقیقتا هیچ جای جهان با مردمان، رهبران، ساکنان، اطرافیان و رفقای خوب و مهربان خودمان «هرگز» قابل مقایسه نیست!.. از ما و همه‌ی کسانی که تجربه بیرون و داخل را داشته و دارند «نصیحت» و «وصیت» بود. خود دانید و دانند!
