۱۴ فروردین ۱۴۰۴ :: ۳ آوریل ۲۰۲۵ :: ۵ شوال ۱۴۴۶
گوی خبر- در مقدمه این کتاب می‌خوانیم:
زندگی انسان‌ها در قرون متمادی همچون جریانی پیوسته در بستر زمان جاری بوده یا شبیه حلقه‌های یک زنجیر طولانی است که به گذشته گره خورده و آینده نیز به آن متصل خواهد شد. آگاهی نظام‌مند و طبقه بندی شده از گذشته نقش موثر و منحصر به فردی در ترسیم چشم انداز‌های مطلوب آینده خواهد داشت. کسی که تاریخ نداند، هرچند در رشته‌های علمی مورد علاقه و تحصیل خودش صاحبنظر باشد، ولی انسان مطلعی محسوب نمی‌شود.
کتاب فوق در سه فصل و در ۱۱۲ صفحه به بررسی جایگاه مطبوعات در جهان، ایران و کردستان پرداخته است. با ذکر این مورد در زمینه مطبوعات از آقای شورش عزیزی قبلا هم کتاب مطبوعات استان کردستان در گذر تاریخ تاریخ در سال ۱۳۹۷ توسط انتشارات گه ش منتشر گردیده است
در بخش نخست و سرآغاز حضور مطبوهات در جهان اینگونه آماده است: «در زمان حکومت ژولیوس سزار به ابتکار او روزنامه‌ای در شهر رم منتشر می‌شد به نام «اکتا دیوما» که در آن در آغاز کار، تنها کار‌ها و تصمیمات سزار درج می‌شد که بعدا فعالیت‌های سنا و دولت هم بر آنها اضافه شد. این نشریه دستنویس برای مطالعه با سواد‌ها در چند نقطه عمومی شهر و در جایی محفوظ از باد و باران نصب می‌شد. در سده سوم میلادی، به ابتکار اردشیر پاپکان شاه وقت ایران، کارنامه‌ای تحت نام «روزنامک» فعالیت‌های انجام شده دربار، دولت و موبدان موبد (روحانی ارشد آیین زرتشت که این آیین، از سوی اردشیر دین رسمی ایران اعلام و وارد امور دولت شده بود) را درج و برای مقامات و رجال خاصی ارسال می‌شد.»
در زمینه حضور روزنامه ایران، نویسنده اینگونه نوشته است: «روزنامه با دشواری بسیار در ایران به وجود آمد. شاه و دربار تصوری از مطبوعات و روزنامه نگاری نداشتند. میرزا صالح ۱۸ سال در صف یک نفره صدور مجوز بود. تا بالاخره در دوره محمدشاه و صدارت ملاعباس ماکویی، مشهور به حاجی میرزا آقاسی ایروانی در سال ۱۲۵۲ قمری-۱۲۱۵ خورشیدی موفق به انتشار نشریه شد.»
در زمینه حضور مطبوعات در کردستان هم در کتاب روزنامه نگاری از سنت تا مدرنیته نگارنده نوشته است که: «در بیست و دوم آوریل سال ۱۸۹۸ اولین شماره نشریه کردستان منتشر و بدین گونه سنگ نمای ژورنالیزم گذاشته شد. انتشار این روزنامه رویداد مهمی در تاریخ حیات اجتماعی ساکنان کردستان به شمار می‌آید. سر دبیر این نشریه «مقداد مدحت بدرخان» بود که از ترکیه به مصر مهاجرت کرده و آنجا نشریه کردستان را منتشر کرد.»
نگارنده فصل آخر کتاب را به آینده روزنامه نگاری اختصاص داده است و اینگونه آورده است که: «روزنامه نگاری در ایران روزگار دشواری را از سر می‌گذراند. از سویی بسط بی سابقه فضای مجازی رخ داده و از سوی دیگر با کمرنگ شدن افق‌های تغییر در چشم انداز جامعه، با ناامیدی جامعه و به طور خاص مخاطبان عمده رسانه‌ها در دهه‌های گذشته مواجه هستیم. در چنین تنگنایی اینک این پرسش در برابر ما رژه می‌رود که در وضعیت کنونی، از روزنامه نگاری چه معنا و مفهومی می‌توان داشت؟ دورنمای روزنامه نگاری در ایران چه خواهد شد؟ چگونه می‌توان به احیای تجربه بهار مطبوعات همت گمارید؟
با گسترش شبکه‌های اجتماعی، سخن از پایان روزنامه کاغذی زیاد به گوش می‌رسد. در عین حال برخی با این دیدگاه موافق نیستند. هنگامی که از روزنامه نگاری سخن به میان می‌آید، باید میان نوع و ژانر (تیپ) تمایز قائل شد. رسانه چاپی در کنار روزنامه نگاری رادیویی و تلویزیونی یکی از انواع روزنامه نگاری است. در اوایل ظهور روزنامه نگاری آنلاین برخی تردید داشتند که این تجربه را باید ژانری مجزا دانست یا یکی از انواع روزنامه نگاری قلمداد کرد. امروزه روزنامه نگاری آنلاین را نیز نوع چهارم روزنامه نگاری می‌دانند.»
