بیماری لاعلاج سلنا گومز چیست؟
گوی خبر [1]- سلنا گومز، فراتر از یک چهره‌ی هنری، نمونه‌ای از زنانی‌ست که با بیماری مزمن خودایمنی، یعنی لوپوس، زندگی می‌کنند و در عین حال صدای آگاهی‌بخش برای دیگران شده‌اند. تجربه‌ی او از علائم دردناک، پیوند کلیه، و چالش‌های روانی، تصویری واقعی از پیچیدگی‌های این بیماری ارائه می‌دهد؛ بیماری‌ای که نه‌تنها جسم، بلکه روان و سبک زندگی فرد را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
سلنا گومز در سال ۲۰۱۵ به‌طور عمومی اعلام کرد که به بیماری لوپوس مبتلاست. لوپوس (Systemic Lupus Erythematosus یا SLE) یک بیماری خودایمنی مزمن است که در آن سیستم ایمنی بدن به‌اشتباه به بافت‌های سالم حمله می‌کند. این بیماری می‌تواند اندام‌های مختلفی از جمله پوست، مفاصل، کلیه‌ها، قلب، ریه‌ها و مغز را تحت‌تأثیر قرار دهد.
لوپوس بیشتر در زنان جوان دیده می‌شود و علت دقیق آن هنوز مشخص نیست، اما عوامل ژنتیکی، هورمونی و محیطی در بروز آن نقش دارند.
علائم بیماری
سلنا گومز در مصاحبه‌های مختلف درباره‌ی علائم بیماری‌اش صحبت کرده است. برخی از علائم رایج لوپوس که او تجربه کرده عبارت‌اند از:
خستگی شدید و مزمن
درد مفاصل و التهاب
بیماری پنهان سلنا گومز چیست؟
تب‌های بی‌دلیل
ریزش مو
اختلالات پوستی (مانند بثورات پروانه‌ای روی صورت)
مشکلات کلیوی؛ که در مورد سلنا گومز منجر به نارسایی کلیه شد.
در سال ۲۰۱۷، سلنا گومز به‌دلیل آسیب شدید کلیه ناشی از لوپوس، تحت عمل پیوند کلیه قرار گرفت؛ که اهداکننده کلیه، دوست نزدیک او بود.
روند درمان
درمان لوپوس معمولاً شامل کنترل علائم و جلوگیری از حملات سیستم ایمنی است. در این خصوص، سلنا گومز تحت درمان‌های زیر قرار گرفت:
مصرف دارو‌های سرکوب‌کننده‌ی ایمنی مانند کورتیکواستروئید‌ها و مایکوفنولات
مصرف دارو‌های ضدالتهاب برای کنترل درد و تورم
مصرف دارو‌های خاص کلیوی برای جلوگیری از پیشرفت نارسایی
مراقبت‌های روانی برای مقابله با اضطراب، افسردگی و فشار‌های ناشی از بیماری
او همچنین در سال‌های بعد، درباره‌ی تجربه‌ی افسردگی و اضطراب ناشی از بیماری مزمن صحبت کرد و گفت که از درمان‌های روان‌شناختی و مراقبت‌های ذهنی بهره برده است.
با این حال، او از بیماری‌اش به‌عنوان بستری برای آگاهی‌بخشی استفاده کرده و در کمپین‌های مرتبط با سلامت روان، بیماری‌های خودایمنی و اهدای عضو فعال بوده است.
او در یکی از مصاحبه‌هایش گفت: «لوپوس بخشی از زندگی من شده، اما نمی‌گذارم تمام آن باشد. من می‌خواهم صدای کسانی باشم که با بیماری‌های مزمن زندگی می‌کنند.»