گوی خبر [1]- ۱۷ مرداد نزدیک است. روزی که در تقویم به نام خبرنگاران حک شده است. قلم به دستانی که بی سلاح در خط مقدم آگاهی ایستاده‌اند. اما امسال این روز طعم تلخی دارد. طعمی از جنس خاموشی و بیکاری!
جنگ ۱۲ روزه تحمیلی کوتاه بود، اما تاثیر آن روی بعضی طیف‌ها آنقدر طولانی است که هنوز از زیر بار آوار آن بیرون نیامده‌اند.
سهم خبرنگاران در این میان کم نبود. در آن دوره دستکم ۱۵۰ خبرنگار و روزنامه‌نگار شغل خود را از دست دادند. آماری تکان دهنده که فقط گوشه‌ای از خسارت‌های انسانی این منازعه بود. جنگی فراتر از موشک و آتش، تیغی که گلوی اطلاعات را برید!
خبرنگارانی که به یکباره قربانی خاموش این رویداد غیرانسانی شدند و بی سروصدا از چرخه کار حذف و خانه نشین شده یا مجبور به روی آوردن به حرفه‌ای دیگر شدند! زندگی خرج دارد، معیشت اقتضا می‌کند همراه با مخارج پیش بروی!
خبرنگاران حافظان حافظه‌ی اجتماعی‌اند. وقتی نباشند جامعه چشم و گوش خود را از دست می‌دهد.
حذف خبرنگار، نویسنده و روزنامه‌نگار فقط تعدیل یک نیرو یا از بین رفتن یک شغل نیست، قطع یک روایت، یک نگاه مستقل و یک وجدان بیدار است.
در روز‌هایی که اخبار با سرعتی برق‌آسا دست به دست می‌شود و تحلیل دقیق، قلم گیرا و نگاه ویژه کمیاب‌تر از همیشه است این اتفاق خطر جدی برای رسانه‌های ماست. وقتی که چراغ حقیقت رو به خاموشی می‌رود کسی درست به منزل نخواهد رسید!
امسال روز خبرنگار فقط روز تقدیر نیست، روز آنهایی است که نباید فراموش شوند. صدایشان خاموش شد، اما وجودشان نه. روز یادآوری است، یادآوری اینکه حقیقت بدون خبرنگار دوامی ندارد و جامعه اگر خبرنگارانش تنها بمانند دیر یا زود صدای خودش را هم گم خواهد کرد.
بهترین هدیه شاید این باشد که قلم‌های روی میز خوابیده، دوباره بیدار شوند و کسانی که خبر روی دوششان بود و خم به ابرو نمی‌آوردند به صحنه برگردند. شاید اینگونه عدالت جای واقعی خود را پیدا کند.
نگار صالحی